Wout lijkt de enige die niet maalt om een waardeloze Franse regisseur

Column De Limburger | door Marco van Kampen

De Winst van Wout zag ik op een terras, via het piepkleine schermpje van een iPhone. We beseften dat er historie werd geschreven, maar kregen het maar mondjesmaat mee. Dat had overigens niks te maken met de speciaalbieren die voor onze neuzen stonden te schuimen, noch met de krappe afmetingen van het beeldscherm. Nee, de Franse regie had simpelweg weinig oog voor de dadendrang van ene monsieur Poels uit Blitterswijck. De camera’s zoomden liever in op het zoveelste wedstrijdje wielplakken tussen de gele trui en de nummer twee van het klassement. Exact vier seconden voordat hij over de eindstreep denderde, kreeg de triomferende Poels wat zendtijd.

Wielerminnend Nederland was woest. Sportverslaggever Gio Lippens stelde zelfs voor om de directeur van de omroep een dagje te schorsen. De enige die er niet om leek te malen, was Wout Poels zelf. ‘Maakt me geen reet uit’, zei hij onomwonden. Hij had onderweg andere dingen ervaren dan de tv-kijker. Wout voelde hoe zijn superbenen hem naar het hoogtepunt van zijn carrière droegen. Hij hoorde het aanzwellende gejuich van de hordes mensen bij de finish. Hij zag de uitgestoken hand van zijn jeugdvriend Pieter, die in volle extase de dranghekken trotseerde om een high five te geven. En misschien, als hij heel even zijn ogen dichtkneep, zag hij wel de goedkeurende knik van zijn maatje Gino Mäder, die een maand eerder een smak tegen het asfalt niet had overleefd. 

Dat pakt niemand hem meer af, ook een waardeloze Franse regisseur niet.